Imagine Film Festival (8): een laatste terugblik

Facebooktwitterpinterestlinkedin
The Dead Lands

The Dead Lands

De 31e editie van het Imagine Film Festival kwam een paar dagen ten einde. Hoogste tijd voor een laatste overzicht van films die ik de afgelopen twee weken in EYE voorbij zag komen. Zoals altijd probeer ik me bij filmfestivals zoveel mogelijk te beperken tot films die geen reguliere bioscoopdistributie in Nederland krijgen. Vandaar dat ik publieksfavorieten als Ex Machina en It Follows heb overgeslagen. Het aanbod was over het algemeen zeer de moeite waard. Echte zeperds zijn me bespaard gebleven.


The Dead Lands & The Admiral: Roaring Currents

De invloed van Akira Kurosawa sijpelt regelmatig door in actiefilms die zich binnen een historische setting afspelen. De geest van Kurosawa dook op in The Dead Lands uit Nieuw-Zeeland en The Admiral: Roaring Currents uit Zuid-Korea. De bossen in The Dead Lands (Toa Fraser, 2014) doen denken aan het bos waar de generaal (Toshirô Mifune) verdwaalt aan het begin van Throne Of Blood (1957).

Net als de generaal ontmoet de jonge Maoristrijder Hongi (James Rolleston) een geestverschijning die hem op cryptische wijze adviezen geeft over de toekomst. De jongen heeft de slachting van zijn stam overleefd en achtervolgt de vijandige leider en diens aanhangers. Zij hebben de gevaarlijke kortste weg naar huis gekozen. Hun route leidt door het territorium van The Warrior (Lawrence Makoare), een monsterlijke strijder die elke indringer doodt en als avondmaal bereidt. Hongi neemt het risico en zoekt het monster op om samen met hem de vijand op te jagen en uit te schakelen. Je zou het niet verwachten, maar het monster wordt een surrogaatvader. Het volledig in Maori gesproken The Dead Lands bestaat daarom niet uitsluitend uit bloedige, strak gechoreografeerde gevechten, maar neemt ook de tijd om de verwarde geest en de motieven van het monster uit te diepen en te zoeken naar de mens die achter hem schuilgaat.

The Admiral: Roaring Currents

The Admiral: Roaring Currents

Bij de Koreaanse historische oorlogsfilm The Admiral: Roaring Currents (Han-min Kim, 2014) moest ik regelmatig aan de grote legers in Kurosawa’s Kagemusha (1980) en Ran (1985) denken. Die films moesten het zonder computereffecten doen om mensenmassa’s in beeld te krijgen. The Admiral maakt wel dankbaar gebruik van de computer, maar is gelukkig meer dan een serie digitale trucages. In de 16e eeuw trekt een zieke Koreaanse admiraal tegen de orders van zijn generaal in met een klein leger en slechts dertien oorlogsschepen ten strijde tegen een immens Japans invasieleger en ruim 330 schepen. In het voorbereidende eerste uur zien we beide partijen kampen met interne conflicten voordat de schepen tegenover elkaar komen te liggen met tussen hen in een verraderlijke stroming.

The Admiral: Roaring Currents is de moeite waard vanwege de tactiek waarmee de oude admiraal de overmacht van zich af weet te slaan. Het verhaal blijft helder ondanks de tientallen personages die worden geïntroduceerd. Regisseur Han-min Kim voegt toe wat andere oorlogsfilms weleens vergeten: het gewone volk dat zich aan de rand van de strijd bevindt en voor wie de verdedigende gevechtshandelingen zijn bedoeld. Ook The Admiral verwijst naar Throne Of Blood, want een van de vijanden moet zich verweren tegen een pijlenregen net zoals de generaal dat moet doen in het onvergetelijke slot van Kurosawa’s film.

The Dead Lands 7/10 |The Admiral: Roaring Currents 8/10


Everly (Joe Lynch, 2014)

everly

Everly (Salma Hayek) heeft een hele zware avond. Ze probeert te ontkomen aan het appartement waar ze meerdere jaren als seksslavin heeft moeten werken en heeft veel wapentuig nodig om de vijanden van zich af te slaan. Ze vecht zo hard terug omdat ze herenigd wil worden met haar dochtertje. Vanaf het eerste schot in het van bovenaf gefilmde openingsshot is duidelijk dat we de film niet al te serieus moeten nemen.

Het bloedige geweld heeft dezelfde cartooneske kwaliteiten als Tom & Jerry, met muis Everly tegenover een leger aan Toms. Per aanval wordt de film absurder en extremer, op een manier die je gewoonlijk verwacht van moderne Japanse genrefilmers als Takashi Miike, vooral in de episode met de sadist (Togo Igawa) en zijn giftige martelmethoden. Net als het hoofdpersonage krijgt de kijker geen kans om het appartement te verlaten. Het is knap hoe de film ondanks die beperking de aandacht vast weet te houden.

6/10


Alléluia & Homesick

De twee genrefilms op het Imagine Film Festival die esthetisch gezien het meest met filmhuisfilms verwant zijn, waren Alléluia en Homesick.

Alléluia

Alléluia

In het Franse Alléluia (Fabrice Du Welz, 2014) speelt acteur Laurent Lucas voor de verandering eens geen slachtofferrol, zoals hij wel deed in Fabrice Du Welz’ eerdere speelfilm Calvaire (2004). Lucas is ditmaal de pathologische leugenaar en gladde oudere vrouwenversierder Michel. Leugens zijn voor hem een levenselixer. Zijn slachtoffer Gloria (Lola Dueñas), een alleenstaande Spaanse moeder die met haar twee kinderen in Frankrijk woont, komt verhaal bij hem halen, niet omdat ze gerechtigheid wil, maar omdat ze zich hevig voelt aangetrokken door Michels zieke geest. Ze trekken samen op, kloppen aan bij nieuwe slachtoffers, trekken bij hen in en doen net alsof ze broer en zus zijn. De ongezonde innige relatie die de twee hebben wordt gevoed door conflicten die voortkomen uit de hevige jaloezie die telkens bij Gloria opwelt. Hun seksuele climax gaat met veel bloedvergieten gepaard.

Homesick

Homesick

Homesick (Jakob M. Erwa, 2015) is een te overduidelijke ode aan Rosemary’s Baby (1968) en Le Locataire (1976) van Roman Polanski. De jonge celliste Jessica (Esther Maria Pietsch) trekt met haar vriend in hun nieuwe woning. Ze krijgt snel het gevoel dat de buren haar bewust gek proberen te maken. De bovenbuurvrouw staart iets te vaak vanuit haar raam recht in de kamer van Jessica. Het zwarte katje dat zij in huis neemt verdwijnt spoorloos en iemand heeft een enorme drol op de deurmat gedraaid.

Regisseur Jakob M. Erwa maakt strategisch gebruik van het brede beeld, zoals in het eerste deel van de film in de scènes waarin het kitscherige rode beeldje van een engeltje bijna altijd in beeld is. Het jonge paar heeft het beeldje cadeau gekregen van de buurvrouw en je zou bijna denken dat het als een luistervink alle bewegingen en gesprekken opvangt. Wat werkelijk gebeurt en wat zich afspeelt in het overwerkte brein van de celliste moet de kijker zelf zien uit te vinden. Het realistisch ogende geweld in de finale is verwant met de uitspattingen in de meeste gewelddadige momenten uit het oeuvre van Michael Haneke. Het appartement zou dat van het bejaarde echtpaar in Haneke’s Amour (2012) geweest kunnen zijn.

Zowel in Alléluia als Homesick wordt weinig uitgelegd over de drijfveren van de personages en blijft veel ruimte aan de kijker over om zelf conclusies te trekken. Voice-overs en dialogen met veel expositie blijven ons gelukkig bespaard.

Alléluia 7/10 | Homesick 6/10


Life After Beth (Jeff Baena, 2014)

Life After Beth is niet de eerste romantische zombiefilm en al helemaal niet de eerste zombiekomedie. Als tiener Zach (Dane DeHaan) merkt dat zijn onlangs overleden vriendinnetje Beth (Aubrey Plaza) weer levend is teruggekeerd, lijkt de film op een humoristische variant op het Franse fantasiedrama Les Revenants (Robin Campillo, 2004). De doden lijken terug te keren uit wens van hun geliefden en hebben geen behoefte hen op te peuzelen. Het enige probleem lijkt vooral een logistiek probleem, want waar laat je de teruggekeerde overledenen en welke functie hebben zij in de maatschappij?

life-after-beth

De ouders van Beth (John C. Reilly en Molly Shannon) proberen haar terugkeer geheim te houden en sluiten haar op in huis, vanwege de absurditeit van de situatie en vanwege het eigenaardige gedrag van het meisje. Ze kan zich niets meer herinneren van haar overlijden en is ook vergeten hoe ze zichzelf uit haar graf heeft gegraven. Zach wil een poging doen de relatie met Beth weer een nieuwe impuls te geven en smokkelt haar overdag naar buiten. Zonlicht doet haar ontbindende huid echter geen goed.

In de tweede helft van de film blijkt dat Beth geen uitzondering is, maar een van de eerste tekenen van een zombie-invasie. De levende doden hebben allemaal steeds meer behoefte om de honger te stillen en krijgen last van de clichés die onlosmakelijke bij het genre horen, met alle onsmakelijke gevolgen van dien. De tweede helft is daarom minder opzienbarend, ondanks de sterke rolbezetting. Op de prettige soundtrack is onder meer muziek te horen van Brian Eno, The Brian Jonestown Massacre en Black Rebel Motorcycle Club. Na Inherent Vice is Life After Beth de tweede Amerikaanse film uit 2014 die begint met het nummer Vitamin C van de krautrockband Can. Music supervisor Bruce Gilbert is overigens niet dezelfde Bruce Gilbert als die van de Britse band Wire.

6/10


The Guest (Adam Wingard, 2014)

the-guest

De onverwachte gast in The Guest is David (Dan Stevens). De jongeman belt aan bij de familie Peterson en beweert een goede vriend te zijn van hun gesneuvelde zoon. De verdrietige moeder Laura (Sheila Kelley) en vader Spencer (Leland Orser) laten zich inpalmen door de griezelig perfecte model-Amerikaan met blond haar, blauwe ogen en stralend witte tanden. Hij is het type waar Leni Riefenstahl als een blok voor zou vallen. Zoon Luke (Brendan Meyer) is blij met de komst van David omdat hij uiterst efficiënt op gewelddadige wijze de pestkoppen op zijn school de les leest. Dochter Anna (Maika Monroe, ook te zien in It Follows) heeft dubbele gevoelens omtrent de vreemdeling. Ze voelt zich fysiek aangetrokken, maar vertrouwt de man toch niet helemaal.

The Guest gaat over een oorlogsveteraan die na zijn terugkeer doordraait en een gevaar vormt voor de mensen die hij juist zou moeten beschermen. Het thema wordt beter en zonder patriottistisch vlaggenvertoon uitgewerkt dan in het serieuze American Sniper, terwijl The Guest toch echt niet veel meer is dan een zotte B-film. In de slotfase blijkt David geen helende vreemdeling zoals in het invloedrijke Teorema (Pier Paolo Pasolini, 1968), maar een monster à la Michael Myers uit Halloween (John Carpenter, 1978). Hij wordt opgejaagd door major Carver (Lance Reddick) en zijn gespecialiseerde soldatenteam, wat veel achtervolgingen en schietpartijen tot gevolg heeft. De film eindigt in het decor van een school die is ingericht voor een Halloweenfeest en waar mensen verdwalen in een spiegelruimte zoals die in The Lady From Shanghai (Orson Welles, 1947). De metafoor verdampt naarmate het eindcredits naderen.

6/10


Europa Report (Sebastián Cordero, 2013)

europareport

Na het ondergaan van het afschuwelijke,176 miljoen dollar kostende gedrocht Jupiter Ascending (The Wachowskis, 2015) eerder dit jaar was het verfrissend om een sciencefictionfilm te zien die met een fractie van dat budget spannender is en wel tot de verbeelding spreekt. Europa Report bestaat uit zogenaamde found footage en behoort wat dat betreft tot een subgenre dat de afgelopen jaren uitentreuren is toegepast op voornamelijk horrorfilms. Ruimteschip Europa One verliest onderweg naar Jupiter het contact met Aarde. De zoektocht naar levensvormen op Jupiters maan Europa is gereconstrueerd aan de hand van de vele beelden die zijn opgenomen met webcams, laptoppen en camera’s op ruimtehelmen.

De internationale crew wordt vertolkt door een internationale cast met onder anderen de Zuid-Afrikaan Sharlto Copley (District 9), de Amerikaan Christian Camargo (Brian Moser in de serie Dexter), de Poolse Karolina Wydra en de Zweed Michael Nyqvist (The Girl With The Dragon Tattoo). De alledaagse manier waarop de astronauten met elkaar omgaan in de claustrofobische omgeving van het ruimteschip lijkt op de verhoudingen tussen de crewleden op het ruimteschip in de sciencefictionklassieker Alien (Ridley Scott, 1979). Het natuurlijk spel maakt de fantasiewereld realistisch. De personages zijn meer dan techneuten die vakjargon over en weer roepen. Een van de centrale personages is astronaut Rosa, gespeeld door de Roemeense actrice Anamaria Marinca uit 4 Months, 3 Weeks And 2 Days. Zij vertelt haar verhaal via de camera op haar laptop en het blijft heel lang onduidelijk op welk moment zij haar verhaal heeft opgenomen.

Omdat de camera’s vaak van enige afstand filmen vang je als kijker niet alles op en blijven sommige cruciale details onduidelijk. Soms moet je een keuze maken tussen beelden van meerdere camera’s tegelijk. De betrokkenheid bij het verhaal wordt versterkt omdat er veel van ons voorstellingsvermogen wordt gevraagd. De centrale vraag in de film is hoe ver je gaat om in het belang van de mensheid belangrijke wetenschappelijke informatie te verzamelen in een gevaarlijk gebied, zeer ver weg van huis. We herinneren ons de succesverhalen van bijvoorbeeld maanwandelaars Neil Armstrong en Buzz Aldrin, maar zijn de namen vergeten van ruimtepioniers die uit naam van de wetenschap hun leven hebben gelaten. In hoeverre zijn de astronauten van Europa One bereid hun leven op te offeren?

7/10


Mijn Imagine Film Festival top 10:

  1. The Forbidden Room
  2. The Admiral: Roaring Currents
  3. Lost River
  4. Europa Report
  5. The Dead Lands
  6. Wyrmwood: Road Of The Dead
  7. Lost Soul: The Doomed Journey of Richard Stanley’s Island of Dr. Moreau
  8. Alléluia
  9. The Guest
  10. Everly

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *