Het is ironisch dat uitgerekend het beeld van een film met de titel The Frame door een verkeerde afstelling in zaal 4 van EYE tijdens de voorstelling niet helemaal op het scherm paste. The Frame kiest een interessante vorm om de mysterieuze connectie uit te werken tussen twee mensen die elkaar alleen kennen als televisiepersonages.

Zonder het te weten zijn ambulancemedewerkster Sam (Tiffany Mualem) en de kleine crimineel Alex (David Carranza) personages in hun eigen televisieserie. Dat zouden ze nooit hebben geweten als ze beide niet graag naar het programma van de ander hadden gekeken. Wanneer ze elkaar op een dag via de televisie recht in de ogen kijken en met elkaar beginnen te praten, hebben ze door dat hun wereld anders in elkaar zit dan ze hadden gedacht. Vanwege de inhoud van het verhaal heeft de film het gelikte uiterlijk van een commerciële Amerikaanse televisieserie. Het enige verschil is de toevoeging van scènes waarin de camera ongemotiveerd heen en weer beweegt, alsof het frame van de film in en uit ademt.

Dat er wel meer niet klopt aan de wereld van Sam en Alex blijkt onder meer uit de zwarte, inktachtige smurrie die vanaf de vreemdste plekken druipt en de aanwezigheid van een eigenaardige, torenhoge constructie die achter de skyline verborgen gaat. Als de man en de vrouw proberen uit te vinden wie of wat achter de schermen de touwtjes in handen heeft, merken ze dat ze letterlijk gevangen zitten in het frame. Hun toestand lijkt in de finale nog het meest op het concept dat regelmatig terugkeert in schilderijen van René Magritte.

De makers zijn zo trots op hun visuele vondsten dat ze die vaker herhalen dan nodig is. Daardoor neemt de impact van de effecten af en kost het in de tweede helft van de film heel veel tijd voordat het verhaal is afgerond.

6/10