Een groot obstakel in de Nederlandse bioscoopuitgave van The Kite Runner is de ondertiteling. Een onverlaat heeft bedacht dat de Engelse vertaling van de in Dari, Pashtu en Urdu gesproken dialogen in grote, vuilgele ondertitels te lezen blijft, zodat de witte Nederlandse tekstregels daarboven in kleiner formaat tweede viool spelen. Dat hoeft geen ramp te zijn, ware het niet dat grofweg 70 procent van de dialogen op deze wijze vertaald wordt. Slechts een klein gedeelte van de film is in het Engels gesproken. Er staat dus heel veel tekst op het scherm, meerdere malen opgestapeld in vier dikke regels, zodat gezichten en landschappen regelmatig onder getypte woorden verborgen blijven. Zelden heb ik zo’n lelijke vertaaloplossing op het bioscoopdoek moeten aanschouwen. Als daar in België ook nog de Franse ondertiteling tussen moet, ben je beter af door thuis te blijven en je te beperken tot het boek van Khaled Hosseini.
Wat ook lelijk oogt is de vliegercompetitie tussen de twee hoofdrolspelers uit het eerste deel van de film en de overige kinderen van de stad. De vliegers schieten klapperend voorbij de camera in een wedstrijd die er net zo digitaal uitziet als de ruimtegevechten in de herziene versie van Star Wars. Op de achtergrond lijken de straten van Kabul geleend van Google Earth (voor de overige straatscènes staat China model voor Afghanistan).
Een euvel van het wrange soort is de muziekkeuze na de pijnlijke gebeurtenis die aan de basis ligt van de kloof tussen de Afghaanse jeugdvriendjes Amir en Hassan. Direct na het schokkende moment wordt emotionele betrokkenheid gesmoord door Una Paloma Blanca van de George Baker Selection. Even vreesde ik dat tussen de stoelen van Tuschinksi 1 een spontane polonaise op gang gezet zou worden.
Regisseur Marc Forster is geen auteur, maar wel een begenadigd vakman. Zo bezield als zijn vorige film Stranger Than Fiction was, zo plichtmatig kwijt hij zich van zijn taak in The Kite Runner. Dramatisch gezien zit de film in het schemergebied tussen Alleen Op De Wereld van Malot, een aflevering van Spoorloos en David & Goliath (met die enge taliban in de rol van Goliath). De meest dramatische ontknoping in de tweede helft van de film wordt afgedaan met een dialoog, wat in het boek waarschijnlijk heel goed werkt, maar op film stukken minder indruk maakt. Mij deed het in ieder geval allemaal helemaal niets, terwijl de waterlanders bij mij bij het minste geringste sentiment meestal vrij spel hebben. De trailer van Away From Her, voor aanvang van het hoofdprogramma, had meer impact dan die hele Kite Runner bij elkaar.