The Roost
Jan Doense a.k.a. Mr Horror is een aanwinst voor de Hollandse dvd-markt, zowel voor fans van Wim T. Schippers, wiens televisie-oeuvre voorbeeldig en met zorg wordt uitgebracht vol relevante extra’s, als voor fans van recente horrordebuten. In de serie Mr Horror Presents verschenen najaar 2007 de eerste vier titels: twee films uit de Verenigde Staten en twee uit Scandinavië.
De Amerikanen blijken het meest vindingrijk en effectief. Zij houden hun verhalen eenvoudig, wijden nergens onnodig uit en gaan speels om met genreconventies. The Roost is daarvan het eerste goede voorbeeld. Het gegeven is zo simpel dat het bijna banaal is: vier jonge Amerikanen zijn in de nacht van Halloween op weg naar een bruiloft van een vriend, nemen een afwijkende route door dunbevolkt gebied, krijgen pech met de auto en kloppen aan bij een verlaten boerderij waar het niet pluis blijkt. De kijker heeft al zo’n vermoeden over het lot van de oudere eigenaren van deze boerderij en weet dat het gevaar huist in de immense naastgelegen schuur.
The Roost geeft spaarzaam achtergrondinformatie. We krijgen een beetje mee van de relatie tussen de vier hoofdpersonen: Elliot (Wil Horneff) en Allison (Vanessa Horneff) zijn broer en zus en ze zijn beter bevriend met hun maatje Trevor (Karl Jacob) dan met de zeurende reisgenoot Brian (Sean Reid). Over de reden waarom het gevaar juist die avond uit de nokken van de schuur tevoorschijn komt, wordt (gelukkig) met geen woord gerept. De genrespecialist weet bij voorbaat dat, naarmate de film vordert, de vier er steeds minder ravissant uit gaan zien en dat er in de nabije omgeving niemand is om ze uit hun benarde positie te redden. Het is de vraag of ze ooit nog daglicht zullen zien. Wat de goedkope productie boven de middelmaat uittrekt is het natuurlijke spel van de acteurs. Hun vermoeidheid en irritaties zijn herkenbaar, waardoor je makkelijk geïnteresseerd raakt in hun handel en wandel.
The Roost is extra de moeite waard vanwege een eenvoudige doch slimme constructie: de film maakt zogenaamd onderdeel uit van een nachtelijke, goedkoop geproduceerde horroravond op televisie. Vanuit het interieur van een spookhuis op een pretpark presenteert een bleke Horror Host in butleroutfit (Tom Noonan, de psychopaat uit Manhunter uit 1986 van Michael Mann) zijn nachtprogramma Frightmare Theatre. Als het verhaal van het vertoonde The Roost hem te zoetsappig en sentimenteel wordt zet de man de projector uit en geeft hij verontwaardigd commentaar (This grizzly display of affection is far too grotesque even for the likes of me to take!), waarna de film zich weer naar zijn wensen aangepast voortzet. Zijn aanwezigheid zorgt daarnaast in de slotfase voor een onverwachte wending.
Zombie Honeymoon
Een zelfde speelsheid als in The Roost treffen we ook aan bij Zombie Honeymoon, deel twee in de serie van Mr Horror Presents. Het jonge echtpaar Danny (Graham Sibley) en Denise (Tracy Coogan) gaat op huwelijksreis en al op de eerste dag stapt een sinister individu uit de branding op het verlaten strand. Hij duikt boven op Danny en begint spontaan bloed in diens gezicht te braken. Danny verdrinkt in het bloed, raakt buiten bewustzijn en ligt minstens tien minuten klinisch dood in het ziekenhuis. Als door een wonder ontwaakt hij, maar terug in het vakantiehuis krijgt de vegetariër een onverzadigbare trek in bloederig vlees, het liefst van het menselijke soort. Zijn aandoening zet het prille huwelijk, en de grootse plannen voor een enkeltje richting droombestemming Portugal, danig op het spel, zeker als goede vrienden Nikki (Tonya Cornelisse) en Buddy (David M. Wallace) op het menu komen te staan. Wanhopig probeert Denise haar man te begrijpen en te ondersteunen, zoals elke vrouw uit liefde voor haar echtgenoot zou doen, maar de grote hoeveelheid bloed maakt gemene vlekken. Denise wordt door omstandigheden gedwongen de belangrijkste beslissing in haar leven te nemen.
Zombie Honeymoon is huwelijksdrama en zombiefilm ineen. De relatieproblemen worden vertolkt in een stijl geïnspireerd door John Cassavetes (al kunnen de bijrollen daar helaas zeker niet aan tippen) terwijl de aanvallen van Danny onverbloemd gruwelijk worden vastgelegd, inclusief onsmakelijke eetgeluiden. Die bizarre genrevermenging levert in de eerste helft van de film komische taferelen op, al zal de kijker over een sterke maag moeten beschikken om de lol ervan in te zien. In de tweede helft neemt het drama de overhand en is Zombie Honeymoon een absurde vertelling over het verwerken van het verlies van een naaste.
Possessed
Deel 3 in de serie Mr Horror Presents is Possessed uit 1999, een Deense film uit de stal van Zentropa, de studio van Lars von Trier, met aan het roer regisseur Anders Rønnow Klarlund die recentelijk opzien baarde met het allegorische poppensprookje Strings (2004) en de politiek incorrecte, dystopische satire How To Get Rid Of Others (2007). Possessed is een al te serieus verhaal over de obsessieve viroloog Søren (Ole Lemmeke) die op het spoor denkt te zijn van een nieuw virus. De mogelijke ontdekking zou goed zijn voor zijn carrière en hij reist samen met zijn vriendin Sarah (Kirsti Eline Torhaug) naar Boekarest om de oorsprong van het virus te achterhalen. De geoefende kijker zal de connectie tussen Roemenië en Dracula’s territorium Transylvanië zeker niet ontgaan. Søren is niet de enige met een missie, want ook virusjager Vincent Monreau (Udo Kier) reist dwars door Europa om virusdragers te traceren en te elimineren. Dat de paden van beide heren elkaar gaan kruizen staat bij voorbaat vast.
Klarlund gaat helaas omslachtig te werk in het afwisselen van meerdere verhaallijnen. Hij probeert zowel Søren als Kier te volgen en wil tegelijkertijd aandacht besteden aan de laboratoriumexperimenten met de onbekende viruscellen en het politieonderzoek naar de drastische methoden van Kier. Alle vier verhaalelementen zitten elkaar in de weg, waardoor de film stroef richting vlammende slotscènes gaat. Het politieteam is een behoorlijke stoorzender. De detectives ogen te veel als figuranten van middelbare leeftijd uit een middelmatige tv-crimi. Hun personages zijn te weinig afgerond en daardoor is het lastig de aandacht vast te houden bij hun spannend bedoelde achtervolgingen. De film was meer geslaagd geweest als het verhaal zich had geconcentreerd op beide virusexperts en dan het liefst zonder lange scènes waarin wetenschappers uitgebreid kennis en theorieën uitwisselen.
Frostbite
Het probleem van een teveel aan personages speelt ook Frostbite parten. De allereerste Zweedse vampierfilm ooit gemaakt lijkt het relaas van moeder Annika (Petra Nielsen) en haar dochter Saga (Grete Havnesköld). Bij aanvang van de dertig dagen durende poolnacht arriveren ze in een zeer noordelijk gelegen stadje waar moeder aan de slag gaat als verpleegster in het regionale ziekenhuis. Ze heeft deze afgelegen plaats gekozen omdat haar favoriete geneticus Beckert (Carl-Åke Eriksson) daar werkzaam is. Wat ze niet weet is dat Beckert experimenteert met een medicijn waarmee hij vampiers kan kweken. Het meisje Saga is uitermate geschikt om de setting te introduceren en even lijkt het alsof zij het hoofdpersonage is door wiens ogen we alle gebeurtenissen beleven. Regisseur Anders Banke voert helaas zoveel figuren op dat Saga’s bijdrage verwatert tot die van bijrol.
Tijdens zuster Annika’s eerste dag in het ziekenhuis valt het medicijndoosje van Beckert in handen van medisch student Sebastian (Jonas Karlström). Voor de grap slikt hij een pil in, vlak voordat hij een belangrijk eerste etentje heeft thuis bij de ouders van zijn vriendin. Dat etentje loopt natuurlijk op redelijk komische wijze uit de hand. Saga’s eigenaardige klasgenoot Vega (Emma Åberg) neemt de rest van de pillen mee naar een feestje dat daardoor wilder verloopt dan gepland. Naast Annika, Beckert, Saga, Vega en Sebastian volgen we ook nog agent Jacob (Mikael Göransson) die menigmaal fungeert als brug tussen de opeenstapeling van voorvallen.
Op het moment dat de vampier-epidemie in het verduisterde stadje uitbreekt, moet de regisseur te veel actie tegelijkertijd door elkaar heen monteren. Hij doet dit zo stuntelig dat het net lijkt alsof de actie op de ene locatie even pauzeert wanneer de actie op de andere locatie aandacht krijgt. De tweede helft van de film is een aaneenschakeling van kortstondig cliffhangers, en dan zorgt daar tussendoor ook nog een uitleggende flashback voor oponthoud. Het mag duidelijk zijn dat het de film aan een prettig ritme ontbreekt. Karlund had er verstandiger aan gedaan de sequenties zoveel mogelijk ononderbroken te laten uitspelen. Nu breekt de fragmentarische montage de spanning en sensatie flink op, alle kostbare computereffecten, bloederige trucages en de orkestrale soundtrack ten spijt. De humor is over het algemeen vrij flauw, zoals de vampier die hoog lacht na het inademen van helium en een vampier die tegen beter weten in aanwijzingen geeft aan iemand die twee planken tot afwerend kruis probeert te maken.
De conclusie na het zien van de eerste vier films op Mr Horror Present is dat de Amerikanen aan het langste eind trekken en dat de Scandinaviërs het zichzelf op enthousiaste wijze te moeilijk hebben gemaakt. De transfers zijn scherp, wat vooral in het voordeel werkt van de nachtelijke opnamen in The Roost. Ook verschenen in deze serie: de H.P. Lovecraft-verfilmingen Lurking Fear (#5) en Castle Freak ( #6). Voor februari 2008 zijn de dvd-uitgaven gepland van Dark Woods en The Unknown.