Henri (Yolande Moreau, 2013)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

henri

Het lijkt alsof actrice Yolande Moreau in haar tweede speelfilm als regisseur bang is haar vingers te branden aan een controversieel thema. Henri biedt voldoende gelegenheid voor ongemakkelijke situaties, maar de film blijft steken in vrijblijvende couleur locale in en rondom het dorpsrestaurantje van Henri Salvatore (Pippo Delbono).

Henri beheert de zaak samen met zijn vrouw Rita (een korte rol voor zangeres/actrice Lio). We komen nooit te weten waarom de extraverte knappe dame zich ooit aangetrokken voelde tot de zwijgzame zonderlinge brombeer, want ze bezwijkt vroeg in de film aan de gevolgen van een beroerte. Henri blijft alleen achter. Om het restaurant draaiende te houden krijgt hij hulp van Rosette (Miss Ming), een jongedame met een geestelijke beperking die in een nabijgelegen tehuis woont. Rosette verlangt naar het soort genegenheid dat Henri haar niet mag bieden, als hij dat al zou willen. De man zit te veel met zichzelf in de knoop en heeft lange tijd geen idee van Rosette’s heimelijke verlangens.

Pippo Delbono speelt Henri naar binnen gekeerd en maakt het zo voor de kijker heel erg moeilijk door te dringen tot het stugge personage. Hij loopt in de eerste helft van de film in zijn eigen verhaal rond als een edelfigurant en komt slechts een beetje tot leven wanneer hij overmatig gezopen heeft. De filmtitel suggereert dat hij het centrale personage is, maar Henri is te passief om het verhaal naar zich toe te trekken. De vrouwelijke bijrollen (Lio als Rita, Gwen Berrou als dochter Laetitia en Yolande Moreau als Tante Michèle) maken meer indruk.

Kunstenares en deeltijdactrice Miss Ming had het middelpunt van de film kunnen zijn. Zij kwam enkele keren voorbij in komedies van het regisseursduo Gustave de Kervern en Benoît Delépine en speelt in Henri haar eerste grote speelfilmrol. Miss Ming is autistisch en haar acteerkunsten zijn beperkt. Naar gelang je stemming kun je haar kinderlijke, onschuldige grijns als aandoenlijk of uitermate irritant ervaren. Rosette is een beetje een slome duikelaar, maar ondanks haar hangende schouders zit ze vol levenslust. De film was waarschijnlijk beter geweest als de kijker veel meer deelgenoot was geweest van Rosette’s nieuwsgierige blik op de wereld. De teller blijft helaas staan op slechts twee mooie scènes: die waarin ze ziet hoe postduiven op een open veld worden losgelaten en die waarin ze zich in de vitrage van een hotelkamer wikkelt. Ze verdient een plaats in het slotbeeld van de film, maar dat wordt haar niet gegund.

5/10