De documentaire Kikoe heeft een interessant onderwerp: Japanse noise met muzikant en componist Otomo Yoshihide als centraal personage. Helaas past regisseur Iwai Chikara William Burroughs’ cut-up techniek toe en monteert hij videofragmenten aan elkaar alsof hij een juweelkistje ondersteboven kiepert. Er liggen genoeg sieraden op tafel, een goudmijn aan intens lawaai, maar van enige samenhang is geen sprake.

Tussen de concertflarden, repetitieopnamen, interviewsnippers en improvisatiesessies zitten her en der wat plompverloren biografische archiefbeelden. Bij geen van de muzikanten die in beeld verschijnen wordt de naam genoemd, zodat alleen kenners weten dat we onder meer Bob Ostertag, Bill Laswell, Keiji Haino, de drummer van Ruins, David Moss, Jim O’Rourke, Sachiko M, Merzbow en Phew voorbij zien komen. Ook de Tsjechische cineast Jan Svankmajer schijnt iets met Japanse noise van doen te hebben, maar vraag me niet wat.

DJ Spooky is een van de muzikanten die de kijker overstelpt met theorieën over noise, maar ook zijn verhandelingen zijn vanwege het verknipte karakter van de film nauwelijks te volgen. In de collage verdwijnt de betekenis van wat mensen vertellen, extra tegengewerkt door de warrige grammatica in de Engelse ondertiteling. Kikoe is heeft het voorkomen van een experimentele film, maar is eigenlijk heel erg conservatief – verder dan het willekeurig afwisselen van beelden komt de regisseur niet.