Het is altijd nacht in Shado’man. De gehandicapte verschoppelingen van hoofdstad Freetown in Sierra Leone voelen zich het veiligst als ze dankzij het donker grotendeels aan het oog onttrokken blijven. In het allereerste, lang aangehouden shot strompelen, rollen en schuifelen ze op de camera af als een colonne dwalende levende doden. Documentairemaker Boris Gerrets richt de camera op zes personages, onder meer twee blinde vrienden en een ongetrouwd stel. Voor de blinden maakt het niet uit of het dag of nacht is. De een bedelt voor naaste familie, de ander verlangt wanhopig naar een vrouw. De kreupele Sarah verwacht een kind van de aan een rolstoel gekluisterde Shero. Ze hoopt dat hij minder gaat drinken, want als hij drinkt zoekt hij ruzie en als er iets akelig is om naar te kijken is het wel hoe een blinde en een kreupele man met elkaar op de vuist gaan. De overheid grijpt niet in. Politieagenten zijn nergens te bekennen. Na een zware donderbui hoop je voor de daklozen dat eindelijk een zonnestraal de film komt verlichten en de dag komt opwarmen, maar Shado’man doet niet aan valse hoop.