L’Amour Est Un Crime Parfait (Arnaud & Jean-Marie Larrieu, 2013)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

lamourLiteratuurdocent Marc (Mathieu Amalric) trekt het grote gordijn in de collegezaal open en biedt zijn studenten uitzicht op het berglandschap waar de universiteit van Lausanne zich in bevindt. Hij geeft ze de opdracht personen te omschrijven alsof het landschappen zijn. Met wat voor landschap zou Marc zelf getypeerd kunnen worden?

Is hij een kille bergtop, overdekt met een verraderlijk diep pak sneeuw en met een piek die door mist verhuld blijft? Of is hij een onpeilbaar diepe afgrond waar je na een val nooit meer op eigen kracht uit kunt klimmen? De wegen van de stad naar zijn hoger gelegen woning kronkelen als de gedachten in zijn verwarde brein. Hij begeeft zich in een omgeving waar dreiging van uitgaat, ook voor hemzelf. Als hij het universiteitsterrein opwandelt, torent een modern vormgegeven boog dreigend boven hem uit als een massieve schaduw die zich elk moment op hem kan storten. Jonge vrouwelijke studentes vallen voor zijn charmante glimlach en vergeten daarbij goed in zijn lege donkere ogen te kijken. Marc is nooit helemaal zichzelf, maar maakt hem dat een hoofdverdachte in de zaak van een spoorloos verdwenen studente?

Je moet L’Amour Est Un Crime Parfait zo min mogelijk als thriller beschouwen, want de plot en de vreemde rol van treurende stiefmoeder Anna (Maïwenn) zijn behoorlijk ongeloofwaardig. Mathieu Amalric krijgt beter tegenspel van Karin Viard als Marianne, de zus waar Marc mee samenwoont. Hun incestueuze relatie vormt de spil van een verhaal dat vooral gaat over de gevolgen van een mentale verstikking en de manier waarop een personage daar aan probeert te ontsnappen.

7/10