The Twilight Saga: New Moon (Chris Weitz, 2009)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

new-moon

New Moon, het tweede deel in de lucratieve Twilight-trilogie, is bakvisromantiek over Boeketreeksvampieren en bronstige weerwolven. De reeks is speciaal bedoeld voor pubermeisjes die giechelend ontluiken wanneer de Indiaanse beau hunk Jacob (Taylor Lautner) zijn getrainde torso ontbloot en met zijn T-shirt bij schoolmeisje Bella (Kristen Stewart) een streepje bloed van haar voorhoofd afveegt. Er wordt vaker onbedoeld gelachen in de zaal, zoals bij het visioen van vampier Alice (Ashley Greene) waarin Bella en haar geliefde vampier Edward (Robert Pattinson) dartel in slow motion door het zonnige bos rennen. De hormonen gieren door de zaal en over het doek.

Anno 2009 zijn vampirisme en weerwolfmythes sleetse metaforen voor respectievelijk de verboden liefde en het veranderende jongenslichaam. Die vergelijkingen kennen we al van Nosferatu (1922) en The Wolf Man (1941). New Moon biedt wat dat betreft geen nieuwe inzichten. Het verhaal beperkt zich tot veel gezwijmel en uitgestelde kussen, een enkele keer afgewisseld met halfslachtige actie waarbij de weerwolven veel grommen en de vampieren sneller rennen dan de wind. Gebeten wordt er nauwelijks, want de doelgroep mag niet worden afgeschrikt.

New Moon gaat voornamelijk over de voorzichtige toenadering van Bella tot Jacob, aangezien haar vroegere liefje (de bij het puberpubliek populaire Edward) de film en het bosdorpje Forks vroegtijdig verlaat. Het probleem van zijn afwezigheid wordt opgelost door acteur Robert Pattinson meerdere malen als het geweten van Bella zichtbaar te maken in de vorm van een mistige gedachtewolk. De bleke bloedzuiger Edward keert pas terug in een absoluut niet boeiende finale in het kasteel van de eeuwenoude vampiersekte Volturi geleid door Aro (Michael Sheen, die zorgwekkend veel lijkt op een witgeschminkte Thomas van Luyn).

De film is actiearm. Soapdialogen voeren de boventoon. Het enige aardige moment is wanneer de camera rondjes maakt rondom de passieve, aan ludduvuddu lijdende Bella en bij elk nieuw rondje een maand verstrijkt. Maar voor zo’n scène hoef je New Moon niet te zien. De studiobazen van Universal melkten in de jaren veertig hun monsterfranchise uit door dertien jaar na Dracula (1931) en Frankenstein (1931) hun monsters allemaal tegelijk te laten opdraven in bespottelijke ratjetoefilms als House Of Frankenstein (1944) en House Of Dracula (1945). De Twilight-trilogie heeft slechts 1 jaar nodig om tot zo’n wanhopige onzinfilm te komen. New Moon mag daarom bij dezen worden omgedoopt tot Dollhouse Of Dracula.