Duo’s die er weinig van bakken: Bloedlink & The Trip To Italy

Facebooktwitterpinterestlinkedin
The Trip To Italy

The Trip To Italy

In de twee minst geslaagde films van de afgelopen weken ondernemen twee mannen een missie die gedoemd is te mislukken.

The Trip To Italy (Michael Winterbottom, 2014)
De culinaire reis van Steve Coogan en Rob Brydon door het noorden van Engeland leverde in The Trip (2010) een paar vermakelijke improvisaties en imitaties op. Veel van Brydons grappen gingen ten koste van Coogan die het niet erg vond een onsympathieke parodie van zichzelf te spelen. De twee mannen toonden een gezonde dosis zelfspot. In de vervolgfilm The Trip To Italy volgt regisseur Michael Winterbottom de twee komieken opnieuw en maakt hij dezelfde film in een andere omgeving. De gerechten zien er smakelijker uit en het landschap doet naar de zomer terugverlangen, maar de grappen zijn ver over de houdbaarheidsdatum heen. Bij de eerste lunch gaat het al helemaal mis in een veel te lang uitgesponnen, grappig bedoeld gesprek. Coogan herhaalt dezelfde Michael Cain-grap uit de eerste trip en de imitatie van Tom Hardy in The Dark Knight Rises (2012) is vooral heel erg luidruchtig. The Trip To Italy toont aan dat de eerste film een geinige toevalstreffer was die zich niet zomaar laat herhalen, zeker niet op de automatische piloot.

Tygo Gernandt in Black Death, Bloedlink en Het Schnitzelparadijs

Tygo Gernandt in Black Death, Bloedlink en Het Schnitzelparadijs

Bloedlink (Joram Lürsen, 2014)
Acteur Tygo Gernandt heeft maar één blik, die waarbij hij met zijn kaak de lippen naar zijn neus duwt terwijl hij op hetzelfde moment met zijn naar beneden gerichte wenkbrauwen diepe fronsrimpels creëert. Of het nu gaat om bijrollen of hoofdrollen, bijdragen aan een horrorfilm als Black Death (2010) of aan de komedie Het Schnitzelparadijs (2005) (zie trailer vanaf 0:35), Gernandt gebruikt altijd dezelfde boze Intense Blik. Dat is niet anders in Bloedlink waarin hij samen met Marwan Kenzari een boevenkoppel vormt dat Sarah Chronis ontvoert en opsluit in een kamer op een hoge verdieping in een onbewoonde sloopflat. Nuance is in zijn spel nauwelijks te bespeuren behalve in een verrassend bedoelde intieme handeling met Kenzari die ergens halverwege de film onaangekondigd uit de lucht komt vallen en daarom ongeloofwaardig overkomt. Deze remake van The Disappearance Of Alice Creed (J Blakeson, 2009) is grimmiger en bloter dan het origineel, maar niet beter.

Bloedlink 5/10 | The Trip To Italy 4/10

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *