The Ex
The Ex is wat mij betreft al decennialang een van de beste livebands. Dit jaar heeft Space Siren zich definitief bij die selecte groep geschaard. Elke kans om beide bands op dezelfde avond in actie te zien is er eentje om niet voorbij te laten gaan.
Gisteren staken we de stadsgrens over om muzikaal bij te tanken in Haarlem. Op verzoek van The Ex en Space Siren vonden hun optredens niet plaats in de grote zaal van het Patronaat, maar in het kleine knusse café. Zo werd de afstand tussen bands en publiek vele malen verkleind en werden we niet uit ons evenwicht gebracht door verblindende lichtshows. Muziek is communicatie en communiceren verloopt een stuk soepeler als muzikanten op gelijke hoogte staan met de concertbezoekers en ze elkaar bijna kunnen aanraken. Tijdens het optreden van afsluitende act The Ex moest gitarist Terrie zich inhouden om met een drumstokje niet alleen de snaren van zijn gitaar te bewerken maar ook de schoenpunten van de paar bezoekers die links van het podium tegen de muur stonden.
Space Siren
Het lage podium bood goed zicht op alle effectpedalen van Space Siren. Sommige effecten hoorde ik nu pas in volle sterkte, zoals het pedaal dat van de gitaar een overkokende synthesizer maakt, een effect dat ook goed is te horen aan het begin van het openingsnummer I Think I Saw An Elephant op het debuutalbum uit 2012. Na de imponerend luide optredens in OCCII en Paradiso eerder dit jaar stond het geluid in Haarlem zo helder afgesteld dat meer details opvielen. Bassist Aico bleek met veel meer noten te swingen dan ik eerder dacht. De bass drum van drumster Ineke was nog meer dan anders een aansporende felle kick. Men zegt dat de saxofoon van alle muziekinstrumenten de meeste overeenkomsten vertoont met de menselijk stem, maar de manier waarop Corno gitaar speelt komt ook een heel eind in die richting. Er zat gisteren een moment in de set – ik weet niet meer in welk nummer – waarbij de gitaarfrequenties vloeiend overgingen in de zang van gitarist Gwendolien en stem en snaren voor heel even een onlosmakelijke eenheid vormden.
Ondanks zijn verslechterende gezondheid speelde Corno onverminderd gedreven, waarschijnlijk wetend hoeveel energie hij het publiek daarmee gaf. Tijdens een intense solo, waarbij razernij alle noten aan stukken reet, stortte zijn microfoonstandaard onbedoeld tegen de podiumplanken. Het kostte deze keer iets meer tijd om tussen de nummers door de ontstemde snaren te kalmeren. Space Siren speelde gisteren in sommige passages ook op z’n allerzachtst. Alle aanwezigen in het café hielden hun adem in tijdens fluisterende slotakkoorden. Vaste afsluiter Verschwende Deine Jugend van DAF werd zoals gebruikelijk op orkaankracht uitgevoerd. Ik vraag me af of DAF zelf eind januari 2015 net zoveel indruk gaat maken wanneer de Duitse band speelt tijdens Grauzone in de Melkweg.
Terrie & Arnold van The Ex
The Ex was in een opgewekte bui. Zanger/gitarist Arnold plaagde voor aanvang DJ Sjef die met zijn draaitafels rechts vlak boven het podium hing. Tijdens het optreden werd gitarist Andy geplaagd door een onwillige versterker die een brommend geluid voortbracht dat hem meer dwarszat dan het publiek. Terrie tikte tijdens Maybe I Was The Pilot plagerig met de hals van zijn gitaar tegen de microfoon zodat die steeds verder inzakte en Arnold bijna op zijn hurken moest om zijn ritmische Roadrunner-imitatie hoorbaar te maken. Het was de eerste keer dit jaar dat ik The Ex in ouderwets kale bezetting zag zonder de dansers van Fendika uit Ethiopië. Het kwartet moest weer volledig vertrouwen op de kracht van hun rauwe riffs, aangevuld met de weerbarstige improvisaties van Terrie en de geestdriftige vocalen van Arnold. De gitarist bewerkte zijn snaren onder meer met een drumstok en met zijn vuisten onderwijl onvermoeibaar alle ruimte gebruikend die links op het podium speciaal voor hem was vrijgehouden. Optredens van The Ex zijn onder meer zo enerverend omdat de muzikanten hun hele lichaam in de muziek gooien. Arnolds hoofd liep een paar keer net zo rood aan als het eerste slachtoffer in de film Scanners. Een van de rustpunten was een nieuwe folky nummer waarvoor Kat achter haar drumstel vandaan kwam. Voor de onvermijdelijke toegift koos The Ex voor de onstuitbare en aanstekelijke twee noten tellende Afrikaanse riff waar Theme From Konono uit is opgebouwd, een thema dat zich in het hoofd nestelde en mee terugreisde naar Amsterdam.