The Joneses (Derrick Borte, 2009)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

joneses

Demi Moore maakt op mij altijd een kille indruk. Een favoriete actrice zal ze daarom nooit worden, maar in haar rol als hoofd van modelgezin The Joneses is ze goed op haar plaats. Het is daarentegen jammer dat de komische talenten van David Duchovny (zie bijvoorbeeld The TV Set uit 2006) te weinig tot uiting komen in deze satire.

Beide acteurs vormen het echtpaar Kate en Steve. Dat ze elk in een aparte kamer slapen wekt vroeg in de film de indruk dat hun huwelijk slechts een façade is. Samen met zogenaamde dochter Jenn en dito zoon Mick zijn ze door een bedrijf als professionele verkopers in een dure wijk geplaatst. Hun opdracht: bewoners aanzetten tot onnodige aankopen van nieuwe producten, van mobiele telefoons met de allernieuwste gadgets en trefzekere golfsticks tot diepvriessushi en alcoholische snoepjes. De verkoopmethode is simpel en gebaseerd op peer pressure en kopiegedrag. De buren hebben niet door dat ze tot aankopen gemanipuleerd worden. Om net zo perfect als The Joneses te worden, voelen ze zich genoodzaakt dezelfde spullen te bezitten.

Het prikkelende gegeven lijkt veelbelovend en ook de omschrijving van het modelgezin als een cel (alsof het terroristen zijn die een maatschappij ondermijnen door op bijna ongeziene wijze een ideologie te verspreiden) is intrigerend. Als het nepgezin met echte gezinsproblemen krijgt te kampen, filmt regisseur Derrick Borte opeens uit de hand, waardoor de tweede helft van de film een meer documentaire stijl krijgt. Helaas is de moraal van het verhaal uiteindelijk te simpel (materialisme maakt niet per se gelukkig) en lijdt de film aan een onverteerbaar slap happy end.

6/10