Wall Street: Money Never Sleeps
Michael Douglas speelt in de bioscoop in Wall Street: Money Never Sleeps (Oliver Stone, 2010) en op dvd in Solitary Man (Brian Koppelman & David Levien, 2009) twee vergelijkbare personages met toch twee zeer verschillende gezichten.
Net als in Wall Street (Oliver Stone, 1987) speelt Gordon Gekko in de vervolgfilm een bijrol, ditmaal tegenover hongerige jonge wolf Jake Moore (Shia LaBeouf). De jonge Jake spekt zijn bankrekening op de beursvloer en wil trouwen met Winnie Gekko (Carey Mulligan, bekend van An Education), de dochter van Gordon. Na het verlies van zijn mentor Louis Zabel (Frank Langella) is Jake ook toe aan een nieuwe vaderfiguur. Een huwelijk met Winnie is echter enkel mogelijk na het nemen van de nodige hindernissen zoals de problematische relatie tussen dochter en vader en de beurskrach van 2008.
In het financiële sprookje is Gekko de boze stiefvader en boze wolf ineen. Hij verleidt en misleidt met mooie praatjes alvorens zijn tanden te ontbloten en toe te slaan. Gordon Gekko is meer fenomeen dan personage. In het bestaan van Jake Moore functioneert hij als een vleesgeworden plotwending. Gekko laat zich leiden door de grillen van het script. Wat werkelijk in hem omgaat, komen we nooit te weten, als we het in de loop van de film al willen weten.
Solitary Man
Voor een glimp achter het masker van Gordon Gekko moet je bij een andere recente film zijn. In Solitary Man wordt hij eveneens vertolkt door Michael Douglas, maar zijn naam is ditmaal Ben Kalmen. Ben heeft net als Gekko een tijdje in de gevangenis gezeten vanwege frauduleuze praktijken. Hij was ooit beroemd en vermogend en gerespecteerd genoeg om naam te geven aan een universiteitsbibliotheek in Boston, totdat hij na het horen van verontrustend nieuws besloot te leven alsof elke dag zijn laatste kon zijn. Hij verstoorde daarbij de relatie met zijn dochter. Terug in de maatschappij probeert Ben vanuit thuisbasis New York de familiebanden te hernieuwen en opnieuw carrière te maken in de autoverkoopbranche. Zakelijk lijkt hij het spel weer volgens de regels te willen spelen, maar privé kan hij zich niet meer ontdoen van de rol als opportunistische, hedonistische klootzak.
In tegenstelling tot Gekko is Ben niet meer zo gewiekst en zo scherp als vroeger. Oplettende personages prikken makkelijker door zijn praatjes. Omdat hij in Solitary Man wel een hoofdpersonage is, krijgen we alle tijd ons in hem te verdiepen. Zijn gespletenheid geeft hem een boeiende gelaagdheid. Douglas speelt Ben als een vermoeide man, die elke ochtend bij het opstaan bijna teleurgesteld vaststelt dat hij nog steeds leeft. Hij volgt slaafs zijn driften en gedraagt hij zich in het openbaar als een charmeur die weigert toe te geven dat zijn houdbaarheidsdatum reeds lang verstreken is.
Vergelijk de manier waarop Wall Street: Money Never Sleeps en Solitary Man eindigen. De eerste film wil ons doen geloven dat Gekko een begrijpende en misschien zelfs goede schoonvader zal zijn, omdat een sprookje nu eenmaal moet eindigen met de woorden: En ze leefden nog lang en gelukkig. Solitary Man houdt het einde open. Mensen veranderen niet zo snel, ook al zou dat beter uitkomen voor de plot. Het valt nog maar te bezien of Ben tot bezinning komt en of zijn allerlaatste, allesbepalende keuze de juiste zal zijn.
Laatste detailopmerking: in beide films is Susan Sarandon iemands ex-vrouw die iets met huizen doet.
Wall Street: Money Never Sleeps 5/10 | Solitary Man 8/10