Elle S’Appelait Sarah (Haar Naam Was Sarah) (Gilles Paquet-Brenner, 2010)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

appelaitsarah

De Nederlandse bioscoopexploitanten hadden vorig jaar op een nieuwe hit gehoopt met Kristin Scott Thomas in de hoofdrol, maar het overspeldrama Partir (Catherine Corsini, 2009) had niets in zich om ook maar een beetje in de buurt te komen van de filmhuishit Il Y A Longtemps Que Je T’aime van 2008. Eerder dit jaar speelde Scott Thomas in de thriller Crime d’Amour (Alain Corneau, 2010) een ijskoude zakenvrouw, wat de kansen op een status als publiekslieveling ook sterk verminderde. Dankzij Haar Naam Was Sarah is op het nippertje een najaarshit met Kristin Scott Thomas verzekerd. De programmeur van Tuschinski heeft zoveel vertrouwen in de film dat hij hem in de grote zaal laat draaien. En gelijk heeft hij. Alle ingrediënten voor een Nederlands succes zijn aanwezig: de Tweede Wereldoorlog (altijd een populair onderwerp), het opsporen van vermiste familieleden (Spoorloos is niet voor niets een veelbekeken televisieprogramma) en de aanwezigheid van de altijd betrouwbare Britse actrice.

Elle S’Appelait Sarah heeft veel overeenkomsten met La Rafle. (Roselyne Bosch, 2010). Beide films gaan over een geschiedenis waar de Fransen niet graag aan herinnerd worden: de deportatie van tienduizenden Parijse joden in 1942, in opdracht van de nazi’s en uitgevoerd door het eigen Vichy regime. We zien de deportatie door de ogen van het joodse meisje Sarah (Mélusine Mayance) en volgen in 2009 de speurtocht naar Sarah’s geschiedenis door de van oorsprong Amerikaanse journaliste Julia (Scott Thomas).

Julia’s obsessie wordt gevoed door een schuldgevoel over haar verhuizing naar het appartement waar haar schoonfamilie heeft gewoond en dat zij in 1942 hadden betrokken, kort nadat Sarah en haar ouders daar door de Franse politie waren uitgesleept. Vergeleken met Elle S’Appelait Sarah is La Rafle. niet veel meer dan een bekwaam vertelde geschiedenisles. Regisseur Gilles Paquet-Brenner gaat veel meer in op het schuldgevoel van de latere Franse generaties. Daarbij schuwt hij de dramatiek niet en houden we het dus lastig droog. De film boet aan kracht in wanneer Sarah en Julia buiten beeld zijn, maar dat gebeurt zelden.

8/10