De eerste reden voor de onontkoombare voice-over van scholier Lou in No Et Moi is de spreekbeurt die ze voorleest voor de klas. Haar onderwerp is de achttienjarige dakloze Nora, kortweg No, een ongedurige, rusteloze spraakwaterval.

Lou ontmoet de wispelturige No (Julie-Marie Parmentier) op Gare d’Austerlitz in Parijs en interviewt haar een paar keer, in ruil voor een drankje en warme handschoenen. Na de geslaagde spreekbeurt is No een tijdje spoorloos, maar de voice-over blijft. Dat lijkt een slecht idee van regisseuse Zabou Breitman, zeker als een voice-over de vorm heeft van een audiobeschrijving van wat op het doek zichtbaar is. Toch heeft dit vertelmiddel nog steeds een functie in de film.

De dertienjarige Lou (Nina Rodriguez) is namelijk een rationeel meisje. Ze vertelt over haar eigen leven alsof het een onderwerp van een spreekbeurt is, als remedie voor het verwerken van een dramatische gebeurtenis. Door die gebeurtenis zit haar moeder in een langdurige depressie en heeft Lou minder aandacht gekregen tijdens haar opvoeding. Het meisje heeft echter de onvermijdelijke puberleeftijd bereikt en bij de pubertijd hoort rebels gedrag. Lou kan zelf in eerste instantie geen uiting geven aan dat gedrag. Door No een tijdelijke slaapplek aan te bieden, haalt ze haar rebellerende alter ego in huis. Lou kan de geduldige, bescheiden, leergierige en hoogbegaafde tiener blijven en emotioneel afstand behouden, totdat ze klaar is om de rol van No over te nemen.

6/10