Kelly Reichardts feministische western Meek’s Cutoff is in de Verenigde Staten uitgebracht door Oscilloscope Laboratories, het label van Beastie Boy Adam Yauch. Een van de drie vrouwenrollen in de film wordt gespeeld door Zoe Kazan. Deze kleindochter van regisseur Elia Kazan was al eerder positief opgevallen met bijrollen in onder anderen Me And Orson Welles, The Private Lives Of Pippa Lee en Happythankyoumoreplease. We krijgen eindelijk wat meer van haar te zien in The Exploding Girl, vorig jaar bij Oscilloscope Laboratories verschenen op dvd.
Kazan speelt studente Ivy en we ontmoeten haar tijdens een vrije week thuis bij moeder, even weg van de studiestress, de campus en haar vriendje Greg. Tijdens feestjes drinkt ze niet, want stress en alcohol veroorzaken epileptische aanvallen. Ivy zit op een breekpunt in haar jonge leven. De relatie met Greg bestaat uit stroef telefonisch contact en lijkt zijn beste tijd te hebben gehad. Ze is zich daarnaast bewust dat het moederschap voor haar waarschijnlijk geen optie is in de nabije toekomst, vanwege haar ziekte en de daarbij behorende medicatie. Ivy verwerkt deze conflicten in haar eentje. Het enige regelmatige gezelschap is haar oude schoolmaatje Al (Mark Rendall). Omdat zijn ouders zijn oude slaapkamer hebben verhuurd, logeert hij een paar dagen noodgedwongen bij Ivy en haar moeder.
Regisseur Bradley Rust Gray filmt vaak vanaf afstand. Dat heeft een praktische reden, omdat de cameraploeg dan minder opvalt in het straatbeeld en toevallige passanten minder geneigd zijn recht in de lens te kijken. Gray maakt van de nood een deugd en gebruikt de long shot en de telelens ter versterking van het verhaal. De sleutelscène in The Exploding Girl profiteert voluit van deze filmmethode. Ivy steekt een drukke straat over en stopt op de vluchtheuvel om haar mobiele telefoon op te nemen. Terwijl ze luistert naar Gregs belangrijke mededeling aan de andere kant van de lijn, zien we het leven rondom Ivy gewoon z’n gangetje gaan. Verkeer rijdt af en aan, mannen converseren aan de andere kant van de weg, een man maakt een foto. Kazan moet even improviseren als een passerende brandweerwagen met luide sirene de dialoog overstemt. Na het gesprek loopt Ivy in gedachten verzonken verder en keert ze aan de overkant haar rug naar de camera. We zijn vanwege de afstand niet in staat haar gedachten te lezen, maar kunnen wel haar eenzaamheid voelen vanwege al het onverschillige verkeersgedruis om haar heen.
De camera hoeft niet dichtbij te zijn om de impact van het moment over te brengen. Gray is heel zuinig op close-ups en bewaart de grootste close-up voor het einde van de film, wetend dat het effect daarvan hevig bij de kijker binnenkomt.
8/10