Voor het eerst liet ik mijn keuze tijdens het Imagine Film Festival een keer beïnvloeden door de tussenstand van de Sp!ts Silver Scream Award 2012. The Woman staat op moment van schrijven op de derde plaats met 8,56 punten. Waarschijnlijk zijn de punten gebaseerd op de liters bloed en kilo’s ingewanden die in een late fase hun weg over het witte doek weten te vinden. Andere kwaliteiten heb ik niet kunnen ontwaren.
De vrouw uit de titel slaat zowel op de in het wild levende primitieve vrouw zonder naam (Pollyanna McIntosh) als De Vrouw in het algemeen. Vermoed ik. De wilde vrouw kan moeiteloos een woeste wolf aan, maar als een man een netje over haar hoofd heen gooit, is ze nergens meer. Chris (een schmierende Sean Bridgers) is het prototype van de Slechte Man en hij lijkt ook nog eens op een jonge George W. Bush. Hoe erg wil je het hebben. Hij ketent de gevangen vrouw vast in de tuinkelder en toont zijn vangst trots aan zijn vrouw Belle (Angela Bettis) en de drie kinderen. Als de rest van het gezin de trofee schaapachtig bestudeert en niet direct de GGD belt, weet je dat dit een satire moet zijn over de ondergeschikte rol van de vrouw in een door mannen overheerste wereld. Satire betekent humor, maar het lachen vergaat als Chris zijn tegenstribbelende vrouw het zwijgen oplegt door haar bewusteloos te stompen.
The Woman heeft duidelijk last van conflicterende verteltonen. Extra smakeloos is de onappetijtelijke filmstijl. Regisseur Lucky McKee is dol op overvloeiers. The Woman kent meer overvloeiers dan alle films die ik afgelopen jaar heb gezien bij elkaar. In andere films wordt de techniek spaarzaam ingezet en meestal toegepast als sprake is van een tijdsoverbrugging. Bij The Woman lijkt het effect gebruikt omdat de regisseur vaak geen idee heeft wat hij met een scène aanmoet. De artistiek bedoelde openingsscène is er een voorbeeld van. Heel sfeervol allemaal, maar het is een onnodig lange aanloop tot het tonen van de filmtitel. Het allerlelijkst is een overvloeier waarbij in een van de beelden nog een beweging zit.
De film wordt letterlijk overschreeuwd door hoogst irritante muziek. Op de meest ongelegen momenten steken pompende rockdrums de kop op als aankondiging van een grungeballad en worden de handelingen begeleid door een brullende zanger die veel op zijn hart heeft. Minstens tweemaal wordt een rocksong uitgesmeerd over meerdere scènes, waarbij het niet uitmaakt of die zich afspelen in een klaslokaal, de bossen rondom het afgelegen huis van het gezin of tijdens een dialoog die daardoor moeilijk is te verstaan. Het lijkt wel alsof iemand in de bioscoop tijdens de film de radio heeft aangezet. Hoe afhankelijk McKee is van deze soundtrackvervuiling, blijkt wanneer tijdens de schaarse stille momenten de film pijnlijk tot stilstand komt.
0/10