Intouchables (Olivier Nakache & Eric Toledano, 2011)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

intouchables

Intouchables is zeker niet de beste Franse film die ooit gemaakt is, maar als komedie is hij wel zeer effectief.

Er is sprake van een feel good movie wanneer na afloop van de voorstelling de deuren achterin de bioscoopzaal open gaan en de verblindende lichtbron niet, zoals gebruikelijk, van buiten naar binnen schijnt, maar in tegenovergestelde richting. Intouchables is een voorspelbaar verhaal over een nobele zwarte man die kleur geeft aan het leven van een blanke aristocraat. Driving Miss Daisy in a wheelchair. Het is geheel aan het elastieken lichaam en de vaak politiek incorrecte grappen van komiek Omar Sy te danken dat de volle bioscoopzaal verandert in een collectieve daverende schaterlach, zelfs bij grappen die op papier heel flauw klinken.

Hoe belangrijk komische timing is, bleek vorige week tijdens het item over de film in De Wereld Draait Door, toen een paar scènes werden vertoond in verknipte vorm, zonder opbouw en ontdaan van begin en einde. Het leek daardoor alsof Intouchables helemaal niet zo grappig was als men aan de gesprekstafel beweerde. Film als onderwerp op televisie is nooit zonder risico. Desondanks heeft De Filmfreak met deze film een lentehit in handen.

7/10