Omar M’a Tuer

In Frankrijk gingen vorig jaar twee films in première over waargebeurde gerechtelijke dwalingen. De beste van de twee werd in Nederland rechtstreeks op dvd uitgebracht. De andere draait sinds afgelopen week in de bioscopen.

Omar M’a Tuer (Roschdy Zem, 2011) gaat over de van moord beschuldigde Marokkaanse tuinman Omar (Sami Bouajila). Hij zou zijn rijke werkgeefster hebben omgebracht om zijn gokverslaving te kunnen financieren. Het enige bewijs tegen hem zijn de woorden Omar m’a tuer die het slachtoffer foutief gespeld op de kelderdeur schreef vlak voordat ze doodbloedde. In de film ziet de geëngageerde auteur Pierre-Emmanuel Vaugrenard (Denis Podalydès) het als zijn taak de onschuld van de veroordeelde tuinman te bewijzen. De auteur is fictief en toegevoegd omdat de film anders voornamelijk zou bestaan uit rechtbankscènes en een in toenemende mate beteuterd kijkende Omar. Ik vind Denis Podalydès geen gelukkige casting, want bij de Franse acteur heb ik komische associaties, vermoedelijk vanwege zijn rol als Nicolas Sarkozy in de milde satire La Conquête (Xavier Durringer, 2011). Alle aandacht voor Vaugrenard gaat ten koste van Omar. Hoewel zijn verhaal centraal staat, komt zijn personage minder sterk uit de verf. Hij is onderdeel van een moordmysterie, maar vanwege de gekozen vertelconstructie geen leidend voorwerp.

Présumé Coupable

Wat voor film Omar M’a Tuer had kunnen zijn als hij wel voor de volle 100% in beeld was gebleven, toont Présumé Coupable (Vincent Garenq, 2011), het verbijsterende relaas over Alain Marécaux. Alain (Philippe Torreton) wordt ’s avonds door de politie van zijn bed gelicht op verdenking van seksueel misbruik van kinderen. Door niemand anders toe te laten in het vertelperspectief blijft de kijker net zoveel als de onschuldige Alain in het ongewisse over wat hem te wachten staat. Twee vergelijkbare films bevatten onvermijdelijk gelijksoortige momenten. Beide mannen verliezen alles wat ze liefhebben en proberen op drastische wijze een einde te maken aan hun uitzichtloze situatie. Acteur Philippe Torreton gaat tijdens de hongerstaking van zijn personage fysiek tot het uiterste en wekt het vermoeden tijdens het draaien van de film zijn leven op het spel te te hebben gezet. Dat is vaak niet fijn om naar te kijken. Bij Omar M’a Tuer worden we keer op keer in de gelegenheid gesteld te ontsnappen uit Omars penibele situatie. Présumé Coupable is zo veel sterker, omdat regisseur Vincent Garenq ons geen enkele ontsnappingsmogelijkheid biedt. Wegkijken is geen optie.

Omar M’a Tuer 6/10 | Présumé Coupable 8/10