Een terugkerend motief in een film hoeft niet automatisch een symbolische betekenis te hebben. In het geval van Alps kan het echter geen toeval zijn dat een personage oogdruppels nodig heeft en iemand anders blind is. De atletische dansoefening van een gymnaste eindigt steevast geblinddoekt. Als daarnaast veel personen expres onscherp gefilmd worden, moet dat toch iets zeggen over de manier waarop de mensen tegen hun wereld aankijken.

Niemand in Alps durft de werkelijkheid onder ogen te zien. Niet de mensen van wie een dierbare is overleden en ook niet de vier mensen (twee mannen en twee vrouwen) die zijn in te huren als tijdelijke vervanging van overleden familieleden. De vier werken onder de betekenisloze naam Alps. Tegen betaling spelen ze een paar uur een rollenspel met de nabestaanden, om de plotseling ontstane leegte op te vullen en zo het rouwproces te verzachten. Terwijl hun klanten geforceerd proberen net te doen alsof er in hun leven niets is veranderd, raken de medewerkers van Alps, en in het bijzonder de verpleegster (Aggeliki Papoulia), door al hun verschillende rollen in een identiteitscrisis. Uiteindelijk heeft ook de kijker geen helder zicht meer op het onderscheid tussen werkelijke relaties en gespeelde relaties. Het leven is een toneelstuk geworden.

8/10