Woody Allen heeft in To Rome With Love vier verhaalideetjes losgelaten op de fotogenieke Italiaanse hoofdstad. De film bestaat uit de volgende onderdelen: (1) een oudere Amerikaanse architect (Alec Baldwin) wandelt door de herinneringen aan zijn studiejaren en geeft commentaar op zijn vroegere liefdesleven, (2) een gepensioneerde medewerker van een platenmaatschappij (Woody Allen) ontdekt een talent bij de Italiaanse vader van zijn aanstaande schoonzoon, (3) een pasgetrouwd, jong Italiaans stel raakt elkaar door omstandigheden een dagdeel uit het oog, en (4) een grauwe kantoorklerk (Roberto Benigni) ondervindt aan den lijve hoe het is om beroemd te zijn.
De vier verhaaltje worden door elkaar heen verteld. Een verstandige constructie, want dat houdt de vaart in de lange film en voorkomt dat je snel op de afzonderlijke verhaaltjes uitgekeken raakt. Los van elkaar stellen ze namelijk niet zo heel veel voor. Het minst geslaagd is de episode over het getrouwde stel. Zodra Penélope Cruz de hotelkamer binnenloopt, komt het verhaaltje de klucht nooit meer te boven en stapelen de pikante flauwiteiten zich op. Zonder de hele Cruz-affaire zou de film een prettigere lengte hebben gehad Volgens de officiële site van de film duurt To Rome With Love 112 minuten, maar hij voelt aan als de 138 minuten die in de Amsterdamse filmladder per ongeluk bij Cinecenter staan vermeld.
In alle vier verhalen streven een of meerdere mensen naar een ideaal (de perfecte vrouw, roem, een leven binnen gegoede kringen, een zangcarrière) om vervolgens terug te verlangen naar de status quo. De liefdesperikelen van de jonge versie van de architect (de vertrouwd stotterende Jesse Eisenberg) lopen voorspelbaar een doodlopende weg in, maar fans van Woody Allen zullen Alec Baldwin als wandelende scriptconstructie zeker kunnen waarderen. Dezelfde fans zullen blij zijn met Allens eigen rol. Zet hem in een vliegtuig met last van turbulentie en je hebt binnen de eerste vijf minuten van de film een paar geestige oneliners over sterfelijkheid. De hele episode met Allen en Judy Davis (als zijn vrouw) lijkt verder een uitgesmeerde variant op de clou van de cello-grap uit Take The Money And Run (1969).
Het verhaal met Roberto Benigni is een satire op de media en de onophoudelijke stroom televisieprogramma’s waarin gewone mensen faam verwerven ondanks totaal gebrek aan aantoonbare talenten. Tegelijk kan Allen in deze episode refereren aan de paparazzi uit die beroemde film van Federico Fellini. To Rome With Love op één lijn zetten met La Dolce Vita (1960) gaat veel te ver. Daar is meer voor nodig dan een glimp van de Trevifontein.
5/10