Le Fils De L’Autre (Lorraine Lévy, 2012)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

lefilsdelautre

In het drama Le Fils De L’Autre zoeken een Israëlische familie van Franse afkomst en een Palestijnse familie noodgedwongen voorzichtig toenadering in het grensgebied van Israël wanneer blijkt dat hun zonen achttien jaar geleden vlak na hun geboorte per ongeluk in het ziekenhuis zijn omgewisseld tijdens een evacuatie. Joodse Joseph (Jules Sitruk) is eigenlijk Arabische Yacine (Mehdi Dehbi), en vice versa.

Hun identiteitscrisis blijkt reuze mee te vallen, wat prettig is voor de hoofdpersonages, maar minder voor ons, want het op papier zo interessante conflict wil maar niet echt van de grond komen. Het wondermiddel voor het oplossen van onenigheden blijkt zeer eenvoudig. Vroeg in de film bereidt regisseuse Lorraine Lévy ons voor op de genezende werking van muziek. Joseph beurt een jonge terneergeslagen naamloze cliënt van zijn doktersmoeder (Emmanuelle Devos) op door haar te troosten met een paar gitaarakkoorden. Wat zonde dat hun tweede ontmoeting wordt ontsierd door een wel heel erg rare, out of character reactie van de jongen. Die scène had gevoeglijk geschrapt kunnen worden, zonder het script te hoeven schaden.

Het is een voorbeeld van geforceerd drama, wat in grotere mate geldt voor de reactie van Yacine’s broer Bilal (Mahmud Shalaby) op het nieuws dat Yacine eigenlijk van Joodse afkomst is. Van de ene op de andere seconde behandelt Bilal hem alsof hij de duivel zelve is. Ook voor hem geldt later in het verhaal dat muziek een bindende factor is, maar zo simpel zit het leven in werkelijkheid helaas niet elkaar, zeker niet als het gaat om het Israëlisch/Palestijnse conflict.

Een andere spelbederver is zit aan het slot van de film. De filmmakers waren vermoedelijk zo onzeker over de gemoedelijke oplossing van alle problemen, dat ze van schrik op het laatste moment nog wat drama hebben toegevoegd. De geforceerde scenario-ingrepen doen de welgemeende film geen goed.

5/10