Acteurs Niels Arestrup en Tahar Rahim stonden eerder tegenover elkaar in de gevangenisfilm Un Prophète (2009). In À Perdre La Raison vertolken ze ditmaal de rollen van huisarts André Pinget en zijn Marokkaanse assistent Mounir en is Arestrup opnieuw the bad guy. De twee zijn helemaal op elkaar ingespeeld in een film die thematisch verwantschap vertoont met Un Prophète. À Perdre La Raison is namelijk ook een gevangenisdrama. De gevangenis heeft deze keer geen tralies en ziet er van buiten uit als een normale woning.

Pinget biedt Mounir en zijn vrouw Murielle (Émilie Dequenne) onderdak in zijn huis. Dat lijkt allemaal redelijk onschuldig en levert in het eerste half uur een film op die schijnbaar voortkabbelt. Pas naarmate de jaren verstrijken en het gezin vier kleine kinderen rijker is geworden, blijkt hoe manipulatief Pinget greep heeft op hun levens en hoe moeilijk hij het vooral Murielle maakt. Ze heeft het gevoel geen kant meer op te kunnen en ziet zich genoodzaakt tot een extreme ontsnappingspoging die, als je de openingsregels van de meeste artikelen en recensies over de film hebt gelezen, geen verrassing meer is.

De muziek op de soundtrack is spaarzaam en gepast afstandelijk en wordt voornamelijk gebruikt als overgang tussen scènes. Grote uitzondering is het liedje Femmes…Je Vous Aime van Julien Clerc dat Murielle meezingt terwijl ze in haar eentje auto rijdt. Al luisterend naar de tekst van het liedje bekruipt haar het gevoel de enige vrouw in de wereld te zijn waar niemand meer van haar houdt. Hoe eenzaam kan een mens dan zijn.

8/10