Demi Moore maakt op mij altijd een kille indruk. Een favoriete actrice zal ze daarom nooit worden, maar in haar rol als hoofd van modelgezin The Joneses is ze goed op haar plaats. Het is daarentegen jammer dat de komische talenten van David Duchovny (zie bijvoorbeeld The TV Set uit 2006) te weinig tot uiting komen in deze satire. Continue reading
Het woordje color aan het begin van de titel doet een sprankelende kleurenfilm vermoeden. De eerste lange speelfilm van onafhankelijke filmmaker Christopher Munch is echter in zwart-wit gedraaid, wat zeer passend is aangezien Color Of A Brisk And Leaping Day terug in de tijd gaat, naar de periode vlak na de Tweede Wereldoorlog. Munch voegt historische beelden toe en doet dat op zo’n manier dat het in sommige gevallen onduidelijk blijft wanneer historische beelden overgaan in hedendaagse reconstructies. De treinrails en het omringende berglandschap van de Yosemite Valley is het prominentst in beeld. Continue reading
Tot ongeveer halverwege Copie Conforme had ik het idee naar een film van Richard Linklater te kijken. Wandelend door een toeristische omgeving babbelen schrijver James Miller (William Shimell) en Elle (Juliette Binoche) namelijk net zoveel over het leven en hun relatie als Jesse (Ethan Hawke) en Celine (Julie Delpy) tijdens hun wandeling door Wenen in Before Sunrise (1995). Continue reading
Lovely Rita
De vrouwelijke hoofdpersonages in de drie speelfilms van de Oostenrijkse regisseuse Jessica Hausner zijn buitenstaanders. Christine (Sylvie Testud) is de enige in Lourdes zonder religieuze overtuiging en zonder illusie dat ze door een wonder van haar verlamming zal genezen. Rita (Barbara Osika) wordt in het speelfilmdebuut Lovely Rita op school geplaagd en moet vanwege haar dwarse gedrag van haar ouders voor straf meer dan eens het avondmaal alleen op de slaapkamer nuttigen. Irene (Franziska Weisz) is in Hotel een vreemdeling in het hotel waar ze werkt en verblijft, door collega’s buitengesloten en daarom onwetend over het geheim van haar spoorloos verdwenen voorgangster. Continue reading
Na het lezen van Who The Hell’s In It, het boek over Amerikaanse acteurs van regisseur en acteur Peter Bogdanovich, en in het bijzonder de hoofdstukken over Ben Gazzara en Audrey Hepburn, was ik benieuwd geworden naar They All Laughed. Reden om een tweedehands exemplaar van de dvd vanuit Amerika te importeren en te zien waarom de film Bogdanovich het meest na aan het hart ligt. Continue reading
Alleen al de slotmuziek maakt de aankoop van een bioscoopkaartje voor Persécution de moeite waard. Als we vlak voor de aftiteling afscheid nemen van Daniel (Roman Duris) zingt Antony Hegarty van Antony and the Johnsons het lied Mysteries Of Love uit Blue Velvet, ook een film met een nadrukkelijk dubbelgangerthema. Het lied duurt tot aan het Dolby-logo en bijna iedereen in zaal 1 van Het Ketelhuis bleef vorige week donderdag zitten tot aan het slotakkoord. Voor Daniel zorgt het mysterie van de liefde voor een constante worsteling. Continue reading
