120 (Özhan Eren en Murat Saraçoglu, 2008)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

120

120 is een Turks patriottistisch melodrama over 120 kinderen uit het dorp Van en hun barre tocht van zes dagen tijdens de oorlog in 1915. Hun missie is het vervoeren van munitie over besneeuwde bergtoppen naar het front bij de grens met Rusland. Het teleurstellende van de film is dat de tocht slechts hooguit een kwart van de bijna twee uur durende film in beslag neemt en dat het verhaal verteld wordt door een van de thuisblijvers.

Regisseur, producer, scenarist en componist Özhan Eren besteedt samen met coregisseur Murat Saraçoglu zoveel tijd aan meerdere personages dat zijn film leidt aan fragmentatie. Als het verhaal gefocust was gebleven op de oudste broer van vertelster Münire en voice-overs en flashbacks terzijde waren geschoven, had 120 aan kracht kunnen winnen. Het gegeven is interessant genoeg. Nu vallen de zwakke punten nog sterker op.

De meeste acteurs spelen op schooltoneelniveau, de muziek zwelt ongegeneerd aan bij alweer een weenpartij van oude mannen met grijze baarden en de kleding oogt als vers gestreken klederdracht geleend van de plaatselijke folkloristische vereniging. Het plaatsje Van ziet er uit als een openluchtmuseum en niet als een plek waar echte mensen leven. Het ergst is de bijrol van een van de vaders uit het dorp (gespeeld door een acteur die grote gelijkenis vertoont met een brilloze Sjef van Oekel) die zich hevig overschreeuwt in een weinig ter zake doende terzijde. De romance tussen Münire (Özge Özberk) en de besnorde soldaat Süleyman (Cansel Elcin) voelt net zo koud aan als de sneeuw op de bergtoppen – de enige uiting van passie is het snuiven van de soldaat aan de zakdoek die hij zojuist van de vrouw heeft gekregen. Het laatste shot is – hoe kan het ook anders in een patriottistische film – de trots wapperende Turkse vlag.